Jesse Laport

4 Minuten
Sneeuw bij Dudok Arnhem

Dit schreef Jesse eind 2020 voor de stad. Een prachtig verhaal dat ook een jaar later, nog steeds toepasselijk is. 

Oké, dat we ‘alleen samen’ dat virus onder controle kregen, bleek misschien niet helemaal waar. Of het is ons in elk geval nog niet gelukt. Maar een heleboel is ons intussen wél gelukt. Want terwijl we, nu een maand of tien verder, een beetje gewend zijn aan hoe onwennig zo’n pandemie is, hebben we een hoop bijzondere stappen gezet. En op alles wat ik schrijf kun je reageren met een ‘maar’, en vertellen wat er allemaal niét goed gaat en ging, en dat sluit elkaar ook helemaal niet uit.

Maar daar iedereen slachtoffer is van 2020, hoef ik me hier niet meer over tegenwind te buigen. Soms duurt het even voordat je je kunt overgeven aan een nieuwe koers; je weet tenslotte niet hoe lang de wind nog zo blijft waaien. Niets zo onvoorspelbaar als het weer, zouden we kunnen zeggen. Maar weet je we wat wij bleken? Adaptief.Want laten we er geen doekjes om winden: we hadden met tegenslag na tegenslag van doen. Alles dicht, een beetje open, alles weer dicht, een piek in Gelderland, een dal in de economie, en ga zo maar door. En toch.

Hoe de stad, de burgemeester, de ondernemers, de artiesten, de bewoners, de winkeliers, kéér op keer bleven – en blijven – komen met ideeën? Hoe de één niet bij de pakken neer gaat zitten, en hoe en de ander zich erbij neerlegt, hoe ze het heft in eigen handen nemen. Hoe iemand zijn hele bedrijfsvoering omgooit en zo tóch het hoofd boven water houdt.

Hoe de digibeet nu een geek is. Hoe de hele buurt nu koffie met elkaar drinkt. Hoe de stoep het nieuwe Facebook is. Hoe de Bibliotheek plots tassen met gepersonaliseerde boekenpakketten is gaan verzorgen. Hoe het Modekwartier sjort en trekt – en voor een onmógelijke tijd als dit: niet zonder resultaat. Hoe het groene Konijnenvoer een waanzinnig plantaardig afhaalrestaurant lijkt geworden.

Hoe Theater a/d Rijn zichtbaarder is dan ooit. Hoe Arnhem zich de wereldwijde podcasthype opeens eigen heeft gemaakt. Hoe de bakfietsen met groene herten door de stad scheuren, langs boekfietsen van boekenwinkels en open ramen van koffiezaakjes. Hoe de Libertas Live Sessions in ons kakelvers Arnhems BoekenCafé galmen over het Brouwersplein. Hoe de hele stad een webshop is.

Wat ik maar wil zeggen is dat het mijn hart verwarmt, een beetje breekt, en doet smelten als ik kijk naar hoe ónze zaakjes al watertrappelend nog steeds de stad maken. Hoe juist in deze dikke mist zichtbaar wordt wat bepalend is voor Arnhem haar persoonlijkheid.

Hoe onmisbaar zijn Hijman Ongerijmd, Bonnie, Colofon, De Zeven Straatjes, L’extremiste, Focus, Radio Piet, Mimint, de Bakbar, Jans’, en de Waaghals voor onze stad? Het zijn toch dit soort iconen die ons onderscheiden van de rest? Samen met legendes van eigen bodem als Lavalu, Donnerwetter,Tim Lenders, Ruben Chi, Cassandra Onck, Introdans en Miriam Moczko, in huizen als Luxor en Musis, naast theatergezelschappen als Oostpool, Echo en De Plaats. Moet ik nog meer zeggen?

Ja, natuurlijk moet ik dat. Ik moet het hebben over Burgers’, over onze musea, over onze kerken, en over ons groen, over onze architectuur. Ik moet opnoemen wat je al veel langer wist, en de geheimen verklappen. Maar ik moet vooral, ik moet je bovenal, met je neus op de feiten drukken: er is een reden dat Arnhem Arnhem is. Nee, er zijn er honderd.

En laten we potverdoriejantoeternuitje de zwembandjes voor onze vrienden zijn, want van dat watertrappelen word je moe. Als je deze kerstvakantie verstandig thuisblijft maar toch iets moois wilt kopen, iets leuks wilt doen, een cadeautje zoekt; dan weet je waar je moet zijn. Je wist het al lang, maar je was dit misschien vergeten: je bent er al.

– Jesse Laport

Jesse Laport
Foto Jesse: Barbara Kerkhof

Heb jij tips?

Heb jij leuke tips of opmerkingen over dit bericht?  Laat het ons weten.

Gerelateerde berichten

Een ode aan de stad door Serhat Özasik

1 Minuut
Schrijvende hand