Lief Arnhem,

Slechts één keer was ik echt bijna bij je weg. Het was 29 jaar na onze eerste ontmoeting.

Je zag mij opgroeien met het blauwe licht van de Postbankleeuw en het AKZO-mannetje vallend in mijn kamer. Waar ik liggend op mijn buik en met mijn hoofd op de Bosatlaskaarten droomde over verre plekken.

Je zag mij op de fiets jou ontdekken. Iedere ochtend de Thomas a Kempislaan omhoog en vanaf de middag dwalend naar beneden. Om vervolgens op een zwoele zomeravond zo snel als het kon, met rode oortjes langs de rode Spijkerramen te sjezen. Je zag mij mijn eerste biertjes drinken in The Move en feestend onder snelwegen. Eindeloos vakkenvullen in opnieuw blauwverlichte gebouwen. Je zag mij voetballen op het Mavoveldje tot zelfs jij de bal niet meer zien kon. Je zag mij struinen langs de uiterwaarden en daken bezetten, vriendschappen maken en verliezen. Je zag mij zoeken, naar mijn plek bij jou.

En na bijna dertig jaar wilde ik weg. Naar een plek waar het water dieper is en de torens hoger. De straten breder zijn en de kroegen ruiger. Waar de stenen dynamisch zijn en de mensen rijk van kleur. En waar mijn autonomie anoniem kan blijven.

Ze zeggen dat je het op een gegeven moment gewoon niet meer ziet. En dat het niet aan de ander ligt, maar aan jezelf. Ze zeggen dat verbinding, echte verbinding, alleen kan als je heel goed weet wat je wil. Echte verbinding, zeggen ze, begint bij jezelf.

Dus, dromend over verre plekken voel ik jou. Jouw heuvels die ik als mijn broekzak ken en de geur van herfst waar ik ieder jaar naar verlang. Zwemmen in de uiterwaarden en de knisper van de blauwe bussen. Mijn verhalen liggen opgeslagen in je stenen. Want jij, jij was er altijd bij.

Yosser Dekker
Programmamaker en ontwerpend onderzoeker