Lief Arnhem,

Mijn allereerste voetstappen maakte ik bij jou met vallen en opstaan. Over de rode fietspaden langs de Burgermeester Matsersingel leerde ik rennen. Daar ontdekte ik de vrijheid van constante beweging in een stromend ritme.

Het rennen werd al gauw fietsen. Naar en door het Immerloopark, de grote en de kleine huizen, familie en vrienden, plekken om te sporten en ontmoeten, de Rijkerswoerdse Plassen, school en de winkels in Winkelcentrum Kronenburg. Voor mij was Arnhem als jong meisje niet groter dan Arnhem Zuid. Meer dan dit was er ook niet nodig, alles was hier. Ik kon overal heen en ik begon doelbewust of doelloos te dwalen door mijn kleine Arnhem.

Maar we werden beide ouder en groter. Ik niet veel, maar jij des te meer. In een trolleybus of op de fiets stak ik steeds vaker de Rijn over. Eenmaal op de brug keek ik naar links en rechts en zag de stroming boten dragen. In de winkelstraten zag ik dat jij de mensen droeg zoals de Rijn de boten meevoerde. De stroming in het water en in de straten bracht me weer terug naar de vrijheid van beweging. Jij, lief Arnhem, houdt altijd alles in beweging. En ik wilde meebewegen op mijn eigen manier. Zodoende werd dwalen dansen. Ik leerde passen, stijlen, draaien, sprongen, vallen en weer opstaan, steeds weer opnieuw. In de danszalen vond ik mijn eigen bewegingsstroom die ik meenam naar jou. Je gaf me een podium op plekken die ik nooit had kunnen bedenken. Geïmproviseerde podia in het gras van het Sonsbeekpark, tussen het winkelend publiek, op de begane grond van een Rozet in aanbouw of in de verblijven van de dieren in Burgers’ Zoo. Ik zag hoeveel dans kan doen voor een mens. Dat er geen woorden nodig zijn om je te uiten, om de vrijheid van beweging te ervaren.

Met dans kon ik je mooier maken, rijker maken, en iets van mij geven aan jou.

Ik kwam terecht op ArtEZ voor een opleiding tot dansdocent. Ik had een andere stad kunnen kiezen, maar het idee bij jou weg te gaan viel me zwaar. Het was ook niet nodig, want jij bewees dat zelfs tussen dikke betonnen muren onder de aarde er een stroom van beweging en vrijheid was te vinden. Een creatieve dansante stroming die ik naar boven wilde brengen. Nu ga ik langs kinderen en jongeren op scholen om samen te dansen en ontdekken we nieuwe stromen. Op die manier geef ik jou, lief Arnhem, beweging terug zodat jouw stroom nóg rijker wordt.

Bij jou voel ik geen haast. Ik kan blijven lopen, rennen, fietsen, dwalen, vallen, opstaan en weer inhalen. Ik dans, inspireer, motiveer op mijn eigen tempo. Lief Arnhem, je bent in de jaren zoveel groter geworden. En telkens wanneer ik denk dat je niet groter meer kan worden, verras je me weer met nieuwe mooie hoekjes, straatjes, paadjes en pleinen.

Dat is jouw kracht en mijn zwakte. Je bent moeilijk om te verlaten. Je blijft maar aan me trekken, houdt mij stevig in je greep. Al mijn hele leven mag ik bij jou wonen, geef je mij ruimte om te leren en dans ik met jouw stroom mee. En ik vind het heerlijk! En ik hoop dat als ik op een dag toch eens bij je weg zal gaan en dat dit lieve culturele, kunstzinnige, beweeglijke en stromende Arnhem wordt herontdekt door iemand die het net zo lief kan hebben als ik.

Liefs,

Lynn Kosakoy
Ondernemer in dans